Mijn werk - zowel als kunstenaar als curator - komt voort uit de overtuiging dat kunst het menselijk bestaan kan verrijken, herstellen en opnieuw betoveren. Ik put uit de erfenis van kunst, design en architectuur uit het late 19e en vroege 20e-eeuwse tijdperk - een periode waarin makers niet alleen geloofden in esthetische verfijning, maar ook in de kracht daarvan om het dagelijks leven te verrijken.

Mijn interesse in neuro-esthetiek versterkt deze overtuiging. Steeds meer wetenschappelijk onderzoek bevestigt wat veel mensen al lang aanvoelen - dat esthetische balans en visuele rijkdom de beloningssystemen in onze hersenen kunnen activeren en echte emotionele verlichting kunnen geven. Voor mij is dat geen afleiding van kritisch denken, maar juist een diepe vorm ervan: een tegenwicht voor cynisme, vervreemding en het idee dat kunst alleen waardevol is als ze verstoort.

Ik zie mezelf als deel van een traditie van kunstenaars en denkers die geloven dat kunst maken een vorm van zorg is - voor mensen, voor materialen en voor de wereld om ons heen. In mijn werk probeer ik ervaringen te maken en samen te stellen die niet alleen een boodschap uitdragen, maar ook zorg dragen; die niet alleen indruk maken, maar ook troost bieden.

Het is mij niet te doen om nostalgie, maar verbondenheid. Ik kijk naar het verleden, niet om te herhalen, maar om de waarden terug te halen die het droeg - aandacht, vakmanschap, en het geloof dat kunst en design het leven niet alleen meer betekenis kunnen geven, maar ook beter leefbaar kunnen maken.

Ik geloof dat kunst zowel een plek van rust als van verzet moet zijn - een ruimte waar de wereld iets dragelijker en iets lichter wordt. Mijn werk is een uitnodiging: om te vertragen, om met aandacht te kijken, en om de diepe menselijke behoefte aan visuele betekenis opnieuw te ontdekken. In een tijd van haast en afleiding kies ik voor verwondering, niet als vlucht, maar als manier om echt betrokken te zijn.